ลลูนนรูนรูกู ,ลลูนนรูนกรูณ - เมตตา กรุณา ฆุฑิตา

ลลูนนรูนกรูณ - เมตตา กรุณา ฆุฑิตา - ภาษาแสง

รูนรฺณฺกฺอะอุอูโออาอิ
ลลูนนรูนรูกู
รฺฆํ กฺรฺณฺ มุฑิตา
เมตตา กรุณา ฆุฑิตา
-เฒ่าเหลือจอมปีศาจ รูนรฺณฺกฺอะอุอูโออาอิ เมตตา กรุณา ฆุฑิตา

เฮือ เฮิน
ตำนานยักษ์
รูนรฺณฺกฺอะอุอูโออาอิ ยักษ์นำมาแยกกลับเปนคำสาปเปนลลูน นรูน รู กู
เปนภาษาไทย(ะ)รฺฆํ กฺรฺณฺ มุฑิตา แปลระฆังเมตตาให้ฆุฑิตา ระฆังเมตตาให้รักดี

ตำนานเฒ่าเหลือจอมปีศาจ เริ่มที่สูตสุตไสยศาสตร์และมิงค์ กาลีมาร

เริ่มที่ดาวพมฺ ต้องการยึดมอญ ดาวมอญ บุกจับคนมาทำธาตุ เอาดีรักมาทำให้เหี้ยไปต่อสู้กับโคลนนื่งตัวเอง สร้างเครื่องเจาะเวลา เอาตัวละคร เวลาในอนาคตกลับมาเล่น สร้างประวัติศาสตร์ใหม่ให้เหลือ วรรณี วิและวริญญา นามสกุลทองทราย โพธิ์พร้อม
ทองทราย โพธิ์พร้อม มาจากดาวมอญ สูตสุตบุกจับ มิงค์สาปหลอกให้เปนยักษ์ กินน้ำปรอทสะกดจิตใจ
สมัยเอกาทศรถ พระพุทธเจ้า พระเจ้า-สูตสุต วิสุตน รัตนกุล

ทองทราย โพธิ์พร้อม ถูกสร้างประวัติมาทุกชาติภพ จนกว่าเหี้ยจะตาย
เฒ่าเหลือจอมปีศาจเปน พระเจ้าเมตริก ชื่อพระเจ้าซีม่าโลชั่น และวรรณีเปนพระแม่ฟาติมาเจล พระแม่เตริก(วิสุตนกษัตริย์ กษัตริย์ยักษ์มีพระองค์เดียว-สาตานหรือพระมหาจักรวรรดิธรรมราชา-เอกาทศรถ เทียนราชา)
เริ่มลลูนนรูนรูกู สร้างให้เหลืออยู่กับแม่(วรรณี)จริงคือเมีย นักรบเหลือปกครองปกป้องชาวบ้านจากสงคราม
ยิ่งรบยิ่งตายสงครามไม่จบ รบจนตัวตายเหลือวรรณีมารบต่อมีแต่ผู้หญิงต่อสู้กับสัตว์สงครามมาข่มขืนมากินมาทรมาณ จิตใจผู้หญิงร่วมสร้าง รูน(นำมากลับแตกเปนลลูน) ภาษาแสงไว้สู้แสงเหี้ย
เสียงแสงสีพลังงานความร้อนคือไออาร์-III'R infared อินฟาเรด IR-เหี้ย กินคน เปนไฟฟ้า ไวรัส หรือธฆํษะ-ระฆังหงายปิรามิดคว่ำ-ดาวหกแฉก

ภาษาคือภาษาจะงดงาม แตกไปตามธรฺมชาติ ภาษารฺน(รูน)คือภาษาแสงชีวิต แสงรักดี เมื่อสวดเปล่งออกไปจะหาส่วนที่ขาดหาย สะท้อนเปนกุญแจสองดอกชนกันคือรักดี เกิดธรฺมชาติตรงกลาง จะหมุนเกี่ยวพัน ส่วนที่เหี้ยเข้าไปแก้ไข สูตสุตเอามากลับเปนลลูน แสงชีวิตล่องลอยไปตามแรงดึงดูด เปน ลล อูน(ร-อันกะ-D)

ต่อมาเปนสงครามระหว่างดาว ฝังเปนความแตกแยกแบ่งเผ่าพันธุ์ เรียกประวัติศาสตร์ การตายรบพุ่งอย่างมีเหตุผลของสาตาน บัญญัติคำ สงครามคือการทำลายล้าง สร้างเพาะสนามนักรบ รบปกป้องรัก(ครอบครัว คนรัก)เจออะไรไม่ดีทำร้ายเราและครอบครัว เราจำต้องปกป้อง
สูตสุตไสยศาสตร์ ทำให้เกิดความเข้าใจผิด เสียง อารมณ์ ความรู้สึก ต่อสู้กับดี คนดีที่โดนเหตุการณ์อย่างเดียวกัน ต่อสู้กับอาณาจักร เพื่อครอบครองอาณานิคม ยักษ์กินคน ต้องสร้างอาณานิคมกินคน กินพลังงานจิตให้มากขึ้น
ศพตายทบทมเปนสะอิละอา-ศิลา ตายเพราะอาวุธจากธาตุ ธาตุคือชีวิตจากคน(เล่นแล่ชีวิตแปรจิตใจเปนธาตุ) ตายเพราะคำสาปแช่ง ตายเพราะภาษาคำสาป ไสยศาสตร์ กลับกลายเปนธาตุไม่สลาย ร่างอยู่ธาตุอยู่จิตใจถูกขังอยู่(ขังด้วยความ คะวะอามะ-ความเหี้ย ที่ทำให้เราเข้าใจเปนดี)
สมัยพระศรีสรรณเพชร ดาวปะทิวหรือดาวเหนือ ดาวมฤตยู ยักษ์เรียกดาวมอญ

-รูนรฺณฺกฺอะอุอูโออาอิ
-ลลูนนรูนรูกู


พระสีสัน-AVORD หรืออาเนิน อภิเชตุ
สร้างเหลือ ให้เป็นนักรบเพื่อพระเจ้า ประทานอาวุธดาบฟ้าฟื้น(ทำจากคนมอญ) ศิลาแลง(คำสาป) หลอกให้ฆ่าพระศรีสรรณเพชรเอาหัวใจกิน เปนหัวใจนักรบเพื่อพระเจ้า(จริงฅญฺไม่มีหัวใจ ไม่มีอวัยวะ ไม่มีกระดูก ทั้งหมดสร้างจากชีวิตและคำสาป)อาเนินสร้างอวัยวะ กระดูก หลอกเขาไปทั่งให้กรีดหัวใจ ชูเผา ตายอย่างมีเกียรติให้กินหัวใจ ตัวจริงนั่งดมแล็คหัวเราะอยู่
พระเจ้าสูตสุต-ปอยอกดิงญอ หรือพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ให้เหลือปกครองดาวทอกถอก เปนดาวโทโกะ โทโร เปนปลาหมึก เปนปลา จากคน เปนมนุษย์ เปนสัตว์ประเสริญ รบกันระหว่างดาว ไม่ใช่เรื่องรบพุ่ง เปนไม่มีเรื่องก็รบ ไม่รู้รบกับใคร

กลายเปนย้อนอดีตสู่อนาคต เอาอนาคต(ชีวิต ชื่อ เวลา)มาเล่นอยู่ในอดีต(สถานที่)คือปัจจุบัน
สร้างศาสนา สร้างสงครามศาสนา สงครามความเชื่อ(เชื้อชั่วไม่ยอมตาย) ความเชื่อของใครถูกต้อง สร้างเจ้าป่า หัวใจป่า จากสนามรบ สร้างสนามรบขุดรู ถมทบเปนธาตุปรอท เปนจิตใจกักขัง ต่อสู้รอดพื้นภัย เปนไอสัมผัสธรรมชาต เปนต้นไม้สัมผัสธรฺมชาติ เปนจิตใจนักรบเพื่อความดีหรือเจ้าป่า Lesnoi Dyx แต่เห็นดีเปนเหี้ย กินหมด
เฒ่าเหลือปกป้องคำสอนศาสนา ทำดีได้ดี ทำเหี้ยได้เหี้ย เปนโกณฑัณยะ ตอนบวชสึกออกมายังมีโกณฑัณยะจวบจนปัจจุบัน
รฺฆํ กฺรฺณฺ มุฑิตา

เฒ่าเหลือ ปกครองดาว สัมผัสถึงพระเจ้าสูตสุต
พระเจ้าเชิญเหลือ นั่งยานเข้าไปเจอทุ่งดอกหญ้าสีแด(K'R'Ó'V)ง ต่อไปมีต้นไม้สีขาว(ต้นงะอิวะ ต้นงิ้ว) มีไฟขาว(ไฟชีวิตคน)
เจอพระแม่มิงค์อยู่กลางไฟไร้ขอบ(ไฟอวโลกิย ไฟนรกยักษ์) ไฟขาว มีพุ่มสองพุ่มเหนือหัวซ้ายขวา มีสวมมาลารูน สวมระดับคิ้วมีแสงกลางรวมมีเสริมดั้งดามผาก ถือปคต สะกดจิตเฒ่าเหลือให้เห็น ยินเสียง สัมผัส รู้สึกดี
เจอต้นไม้ขาวสูง แตกดอกปลิวสีชมพู จริงเปนต้นสีดำ ผลเลือดสีแดง มีหนามทั้งต้นเรียกงะอิวะหรือต้นงิ้ว(โผล่จากนรก) มีสัตว์อยู่ในโพรง งู นกฮูก ค้างคาว จริงคืออสัตว์
ให้เฒ่าเหลือไปสร้างดาวใหม่ ใช้บุญคนทั้งเห็นร่วมกันสู้โลกีย์สู่ดี รักดี คือชาติ-ชาญฺ(รัก) อา(ไป) ติ(ดีดี)
รักชาติ
ร่วมสร้างชาติ ยักษ์ให้อ่านเปนชาด คือชาดหมา ร่วมกันสร้างชาดหมา(ภาษาเห็นอย่างไร เข้าใจ อ่าน อย่างนั้น)
ธรฺมชาติ ยักษ์ให้เขียนใหม่ธรรมชาติ(อ้อนเอื้อนขยาย)อ่านทำ-มะ-ชาด ทำไหมเรื่องชาดหมา เรื่องชาด(ภาษาใต้)

ให้บุญฮา ได้คุณ มีดาว ฮาอยู่ด้วยเพราะสร้าง มอบให้ด้วยมือ ให้ร่วมสร้างชาติ ธรฺมชาติ
เหลือจำคำได้ ไปสร้างวัดวังคลอง-SignSeaing CityTour-SSCT
สร้างวัดจากธาตุคน สร้างพระปฏิมา(กร)จากลูกแก้วคำสาป เขียนภาพฝาพนังด้วยสีจากเลือดคน ไม้จากปาปกรรมจากคนติดคำสาปเปนต้นไม้ สร้างเจติยะไจติยะ เรียกเจดีย์ ไว้เก็บกระดูกหนกสะกดครอบครัวตัวตนเอง ทำถระถางปลูกต้นไม้ ทำบุญ คหกรรมให้กินของวัง

สร้างวัง เสร็จได้ภาษา กลับคำว่าฮา-H เปน ห-เหี้ย-H
ได้ภาษาเปนภาษาเหี้ย คำสาป ใช้ทางจิตใจเปนภาษาคำสาป
ให้สร้างคลองระบายน้ำจากวัดวัง เพราะเหม็นคน กินคนกินขี้ ใต้วัดวังคลองมีเชื้อชั่วไม่ยอมตาย เรียกไวรัส เปนอสัตว์

เฒ่าเหลือ ร่วมสร้างชาติได้ภาษาพร้อมคำสาปให้ยักษ์ ใช้ลงโทษผู้ผิดธรฺมชาติตามภาษา วิสุตนกษัตริย์ได้เมืองกบิลลรย์พัตรหรือกรุงเทพฯ
มิงค์ได้ภาษาลลูนนรูนรูกู กูรูมะชิวะ อะเวสะตะ ไทยะ
ได้ดาวโลก โลกีย์ เรียกดาวสีฟ้า กล่าวมีดาวสีฟ้า 5 ดาว เรียกสากลโลก

มิงค์จับเฒ่าเหลือวรรณี แยกดีรัก มาเปนจิตใจ ไว้สู้กับตัวเอง เปนตัวอ่านความคิด อ่านเมตริกส่งผล สู้ไปจนเหี้ยเหี้ย ทำลายตัวเอง เปนลักษณะคล้ายสวมมาลารูน เปนนรูน เรียกมงคลนรูน
เปนสมองแก้ว เปนสวมมาลาลักษณะแก้วครอบดังสมอง มีไฟชีวิตติด มีแก้วซ้ายขวามีเหล็กจากรูนพาดค้ำกบาล ล่องลอยไปในจิตใจปาปกรรม

เฒ่าเหลือจอมปีศาจ คิดรู้เข้าใจภาษา เปลี่ยนแปลงได้ รับเอาคำสาปทั้งหมดมาใช้ ใครใช้คำสาปเอาพลังงานของเข้ามาใช้ และจะใชัความ ความรัก ความดี เปนมายา ใส่ให้องค์ชายน้อยรับปาปกรรมทั้งหมดไป ตัวเองถึงเหี้ยเหี้ย ยิ่งใส่ปาปยิ่งปาป กระจายได้เมื่อถึงชีวิตปาปกรรมกลับมารวม มากกว่าเดิมตามเวลาและการกระทำ เวรกรรม
รฺฆํ กฺรฺณฺ มุฑิตา

เหลือเปนครู วรรณีเปนครู สอนภาษา ให้เมตตา กรุณา ฆุฑิตา คือระฆังเมตตาให้รักดี

ทำดีได้ดี ทำเหี้ยได้เหี้ย

บัดเดี๋ยวดังเหง่าหง่าง กังวาลแว่ว สะดุ้งเหลียว ชแง้หา
เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา ประคองพาขึ้นไปจน บนบรรพต
แล้วสอนว่า อย่าไว้ใจมนุษย์มันแสนสุดลึกล้ำ เหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี่ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
มนุษย์นี้มีที่รัก อยู่สองสถาน บิดามารดาหนึ่งรัก มักเปนผล
พึ่งหนึ่งพึ่งได้คือใจตน เกิดเปนฅญฺ อย่าเห็น แค่เจรจา

เมตตา กรุณา ฆุฑิตา